ถมทางให้นางเดิน

คลองคดเคี้ยวเหลียวหาคนมาถม
ให้เอวกลมและกว้างรัศมี
ได้เดินดอนฟ้อนรำประดามี
กับชาตรีชายชาญโปรยหวานริน

จะถมไหวไหมนั่นฉันตัวใหญ่
หุ่นผีเสื้อสมุทรไซร้ให้ถวิล
จะนวยนาดหยาดย้อยฝากรอยดิน
เด็ดกระถินกินพลางช่างสุขใจ
อัศจรรย์จิต

แม้หุ่นเธอเหมือนอย่างนางผีเสื้อ
แต่ในเมื่อรักน้องต้องทนไหว
เปรียบดั่งพี่นี้เช่นพระอภัย
ทะเลใหญ่พี่พร้อมยอมถมทาง

จะนวยนาดหยาดย้อยกี่ร้อยหน
ก็จะทนจมจัดมิขัดขวาง
แต่ถามนิดเถิดหนาว่าน้องนาง
หุ่นกลมกว้างอย่างนี้มีใครแล

ถึงเป็นทางให้นางเดินไปนั่น
จุดหมายนั้นนางมีใครแยแส
คนที่เธอเหยียบนี้สิคอยแคร์
เป็นได้แค่ฝุ่นทรายใต้เท้าเธอ....