นิราศหลงลงบางกอก

ระเรื่อยล่องท่องแคว้นแดนเชียงใหม่
จนสำราญผ่านลงยังพงไพร
สู่ต่อไปแดนล่างทางลำพูน

พบน้องนางพายเรือเพื่อยังชีพ
อาการรีบร้อนรนบ่นสิ้นสูญ
โชคชะตาหนนี้ทวีคูณ
แสนอาดูรน้ำท่วมอ่วมระอา

แล้วลงล่องท่องดูสู่เขื่อนใหญ่
ภูมิพลน้ำไหลให้กังขา
สุดแรงฤทธิ์มิดบ้านชานชลา
เห็นเมืองฟ้าเบื้องหน้าเป็นบาดาล

นครสวรรค์บ้านเมืองอันเลื่องชื่อ
บัดนี้หรือจมมิดคิดสงสาร
ผู้คนต่างเร่งแก้กระแสธาร
ให้ลงผ่านแม่น้ำข้ามเขตเมือง

ถึงชัยนาทลัดเลาะเกาะชายฝั่ง
เห็นบ้านพังด้วยแรงแห่งน้ำเหลือง
ท้องทุ่งนาไร้ข้าวเป็นอ่าวเนือง
ความรุ่งเรืองหมดสิ้นถิ่นระทม

ผ่านเมืองสิงห์อิงแอบแนบตลิ่ง
อยากพักพิงแดนนี้หนีขื่นขม
กลับยิ่งเศร้าเหลือแต่แค่สายลม
บ้านเมืองจมเห็นเพียงเสียงคนครวญ

เข้าอ่างทองมองเห็นดั่งเช่นอ่าง
ช่างอ้างว้างเหลือที่ฤดีหวน
หลังคาบ้านที่พักชักเจียนจวน
จะลอยด่วนตามน้ำข้ามดินแดน

สู่เมืองเก่าเข้าเขตเศรฐกิจ
หลายชีวิตร่ำไห้อาลัยแสน
ทั้งนิคมจมน้ำข้ามเมืองแมน
การวางแผนต้องล้มจมหมดสิ้น

เห็นน้ำตาหลายคนล้นท่วมเอ่อ
ได้เจอะเจอน้ำใจไหลทั่วถิ่น
ทั้งมีเหลือแบ่งบันให้กันกิน
อีกได้ยินห่วงใยใฝ่อาทร

คนเรือนแสนไร้สุขทุกข์สาหัส
ทั้งในวัดพระเณรเห็นเดือดร้อน
อยู่ไม่ไหวใจช้ำจำต้องจร
สู่นครบางกอกขอบอกลา

ประตูเมืองชั้นในเข้าไม่ได้
เขาปิดไว้กันฉันนั้นเข้าหา
จึงต้องอ้อมยอมเขาเข้าประปา
หวังได้มาบางกอกออกทะเล

คนเผาถ่าน